Nu de laatste pepernoten weggespoeld zijn kan ik van harte toegeven aan mijn volgende verheugmoment... het afsteken van vuurwerk.
maandag 12 december 2016
zondag 6 november 2016
Je moet geluk hebben....
Wij hebben een slechthorend kind, dat weet waarschijnlijk iedereen, maar wie het nog niet weet, wij hebben een slechthorend kind.
zondag 23 oktober 2016
Aleppo, Washington, de Jungle. En een kind van 11.
Er zijn brandhaarden in de wereld, op veel plekken. Met een kind van 11 is het goed hier over te praten en dingen uit te leggen. Maar soms heb zelfs ik geen woorden.
Gisteravond is het tijdelijke humanitaire staakt het vuren in Oost-Aleppo afgelopen. En prompt vliegen bommen en granaten weer alle kanten op. Op de vraag van mijn zoon waarom dat staakt het vuren dan niet wat langer kan, heb ik geen antwoord. De bedoeling van het staakt het vuren was om de bewoners de kans te geven te vluchten. Op zijn vraag of dat nu dan niet meer kan, heb ik geen antwoord. Sowieso snapt hij, en ik, niet veel meer van de oorlog in Syrië. Het is lastig uit te leggen waarom en hoe één man zo veel macht kan en wil hebben. Ik kan dat ook niet uitleggen.
We zagen samen ook een samenvatting van het debat tussen Hillary Clinton (noemt ie steevast Hillareally) en Donald Trump (die noemt ie China -spreek uit op z'n Engels). Twee volwassen mensen die op weg naar één van de meest belangrijke functies in de wereld elkaar het leven zuur maken. Beschuldigingen over en weer, verwijten over en weer, liegen over en weer. Zit je dan met je opvoeding. Want als ZIJ elkaar geen hand hoeven te geven aan het eind van het debat, hoef IK ook de visite geen hand te geven als ze weggaan. Gelukkig is mijn zoon meestal erg beleefd en van de manieren, maar toch. Het is niet echt een lekker voorbeeld, die kemphaan en kempkip.
We kijken het journaal en horen en zien dat de vluchtelingen in Calais elkaar te lijf gaan. De spanning loopt er op want deze Jungle wordt morgen ontruimt. Ook dit is weer een onderwerp waar je lastig zinnige dingen over kan zeggen. Hij denkt, en wie niet, je zit toch in hetzelfde schuitje, waarom moet je elkaar dan de hersens in slaan? Ik weet het niet. Hooguit omdat je allemaal de zenuwen hebt omdat je niet weet wat er met je gaat gebeuren. Maar dat angst verbroedert ziet hij niet. Mensen die elkaar liever wat aandoen dan elkaar troosten. Het is een rare wereld.
En dan ziet zoonlief de oproep van Freek Vonk op Instagram: "wie wil er een keer met mij naar de Jungle?" "Hmm... ", denkt de kleine man hardop, "dan moet ie snel zijn, want de Jungle wordt morgen ontruimt". Twee groene ogen kijken mij stralend aan. We moeten toch wel lachen om z'n grapje.
Wat zijn we toch een bofkonten dat we in een land als Nederland wonen en kunnen praten en lachen in onwetendheid.
Gisteravond is het tijdelijke humanitaire staakt het vuren in Oost-Aleppo afgelopen. En prompt vliegen bommen en granaten weer alle kanten op. Op de vraag van mijn zoon waarom dat staakt het vuren dan niet wat langer kan, heb ik geen antwoord. De bedoeling van het staakt het vuren was om de bewoners de kans te geven te vluchten. Op zijn vraag of dat nu dan niet meer kan, heb ik geen antwoord. Sowieso snapt hij, en ik, niet veel meer van de oorlog in Syrië. Het is lastig uit te leggen waarom en hoe één man zo veel macht kan en wil hebben. Ik kan dat ook niet uitleggen.
We zagen samen ook een samenvatting van het debat tussen Hillary Clinton (noemt ie steevast Hillareally) en Donald Trump (die noemt ie China -spreek uit op z'n Engels). Twee volwassen mensen die op weg naar één van de meest belangrijke functies in de wereld elkaar het leven zuur maken. Beschuldigingen over en weer, verwijten over en weer, liegen over en weer. Zit je dan met je opvoeding. Want als ZIJ elkaar geen hand hoeven te geven aan het eind van het debat, hoef IK ook de visite geen hand te geven als ze weggaan. Gelukkig is mijn zoon meestal erg beleefd en van de manieren, maar toch. Het is niet echt een lekker voorbeeld, die kemphaan en kempkip.
We kijken het journaal en horen en zien dat de vluchtelingen in Calais elkaar te lijf gaan. De spanning loopt er op want deze Jungle wordt morgen ontruimt. Ook dit is weer een onderwerp waar je lastig zinnige dingen over kan zeggen. Hij denkt, en wie niet, je zit toch in hetzelfde schuitje, waarom moet je elkaar dan de hersens in slaan? Ik weet het niet. Hooguit omdat je allemaal de zenuwen hebt omdat je niet weet wat er met je gaat gebeuren. Maar dat angst verbroedert ziet hij niet. Mensen die elkaar liever wat aandoen dan elkaar troosten. Het is een rare wereld.
En dan ziet zoonlief de oproep van Freek Vonk op Instagram: "wie wil er een keer met mij naar de Jungle?" "Hmm... ", denkt de kleine man hardop, "dan moet ie snel zijn, want de Jungle wordt morgen ontruimt". Twee groene ogen kijken mij stralend aan. We moeten toch wel lachen om z'n grapje.
Wat zijn we toch een bofkonten dat we in een land als Nederland wonen en kunnen praten en lachen in onwetendheid.
donderdag 13 oktober 2016
De rouw is minder rauw als ik rouw om jou lieve papa
Het is al weer bijna een jaar geleden, lieve papa, dat je er tussenuit piepte. Een telefoontje vroeg in de ochtend van 16 oktober 2015 bracht het bericht waar ik al zo lang bang voor was. Je bent er niet meer. Het is klaar, je bent, zoals je zelf altijd zei, naar de eeuwige visgronden.
Het is onvoorstelbaar hoe je nog dagelijks intens wordt gemist. Elke dag zijn er wel uitspraken die mij aan jou herinneren. Je kwinkslagen, je rake opmerkingen, je commentaar op de politiek en dan natuurlijk vooral op de partij van Joop en je genadeloze kritiek op het voetbal van nu. "t zijn allemaal jankers, kunnen niks hebben, halen hoop uit de spons". Geweldig.
Omdat mijn mama, jouw vrouw, veel te jong overleed en je achterbleef met 3 kinderen waarvan ik de jongste was, heb je mij alleen opgevoed. Met gevraagd en ongevraagde assistentie van gezinshulp groeide ik op, met altijd mijn rots naast me. Wat er ook was, als ik wilde, kon ik bij je terecht. Als puber, als scholier, als jong volwassene, als werkende vrouw, als moeder. Jij was er altijd, met raad en daad en met "gratis advies". Ik kon je altijd voor alles bellen. Klussen in huis, een lekke fietsband, een lege accu, lekkage, sjouwwerk, oppassen, rondje met Mika in de kinderwagen buiten. Jij was er!
Van jou leerde ik mensen inschatten, voor mezelf opkomen en .. ook niet onbelangrijk, hoe ik de lekkerste stamppot kon maken. Bij mij was je altijd welkom, voor een bakkie, één keer in de week kwam je sowieso eten, soms vaker. Je was er bij toen Mika zijn eerste rondjes op de schaats reed. Eerst op dubbele ijzers, daarna op heuse noren. Je glom van trots als die kleine man je voorbij zoefde en het deed je natuurlijk denken aan jezelf, hoe jezelf heerlijk kon genieten van aansluiten bij een treintje op de schaatsbaan. Je was bij elk zwemdiploma dat behaald moest worden van Mika. Je kwam kijken bij sportdagen, was erbij als de Sint kwam en liet Mika de kerstballen onder in de kerstboom bij jou thuis hangen. Altijd een veel te grote en te zware kerstboom was er maar je zette hem altijd zelf neer, behalve het laatste jaar dat je nog in je fijne huisje woonde en het echt niet meer veilig was om op die grote trap te klimmen. Verder deed je alles altijd het liefste zelf. Je boodschappen, koken, stofzuigen, strijken, maar ook het nodige verstelwerk achter de naaimachine. Je draaide je hand er niet voor om.
Je was altijd zo sterk. Lichamelijk en geestelijk. Jaren zwaar lichamelijk werk in de haven van Schiedam maakte jou een man van staal. Ooit, op je 82e, moest je een nieuwe heup. Dat was voor het team dat je opereerde een hele klus, want, zo zei de chirurg "deze man heeft een extreem gespierd lichaam". Trots dat je was op die opmerking. Het was dan ook niet gek dat je dezelfde dag van de operatie al weer liep. Het verplegend personeel liep met je weg, zo gezellig vonden ze je, zo makkelijk was je als patiënt. Je had er ook naar uitgekeken, want je wilde best graag een keer in het ziekenhuis liggen. Ook had je graag nog eens een nachtje in de gevangenis willen doorbrengen, maar dat is er nooit van gekomen.
Ook geestelijk was je veerkracht enorm. Weduwnaar met 43 jaar, 3 kinderen, zwaar werk, een oorlogsverleden als kind en als dienstplichtig soldaat in Indonesië. En toch altijd vrolijk, gezellig, blij en aan het genieten. Van alles. Elke dag.
En toen begon je te vallen, door je benen te zakken, onzeker te worden. Soms wat hoofdpijn, niet meer goed kunnen lopen. Het ging allemaal heel geleidelijk maar uiteindelijk trefzeker. Er kwam een stok, een rollator, je kwam bijna niet meer buiten en thuis werd het gevaarlijk. Na veel onderzoeken bij de huisarts die de klachten en gekke dingen aan ouderdom toeschreef, logisch ook, belandden we uiteindelijk bij een neuroloog. Het balletje rolde en bleef rollen. Je had 2 hersentumoren die uiteindelijk niet te behandelen bleken. Je moest weg uit je oude vertrouwde huisje, naar een verzorgingshuis. Ellende op ellende, vreselijk slechte verzorging, jij raakte nog niet van de wijs. Met het jou zo treffende optimisme onderging je je lot. Tot je hoofd het begon op te geven. Nachtelijke dwalingen, nog vaker en harder vallen, slecht eten en drinken, alleen maar willen slapen en huilen. Het leven werd voor jou een onneembare vesting.
Begin oktober 2015 verplaatste ik je naar je laatste woninkje, een kamer in Nolenshage, waar je het, omringd door liefdevolle zorg en aandacht dan uiteindelijk toch op 16 oktober, opgaf. Langzaam maar zeker zakte je weg, mijn vader, de man van staal, is toch nog weggeroest en is bij mama, jouw Da'tje die al zo lang op je wachtte.
We zijn nu bijna een jaar verder... Je wordt zo gemist, het is zo kaal en ruw zonder jou. Oneindig veel herinneringen en momenten gaan in mijn hoofd voorbij. Mika bladert vaak in het boekje dat je voor hem achterliet met jouw verhalen. We branden een kaarsje en hebben het over je. En door het kleine beetje as van jou dat ik een hartje om mijn nek draag ben je altijd bij me. We gaan door met hoe het is, dat leerde je mij ook. Gewoon doorgaan, er is nog genoeg om van te genieten.
Niemand had ooit zo'n geweldige vader als ik!
De rouw is minder rauw als ik rouw om jou lieve ouwe :-)
Het is onvoorstelbaar hoe je nog dagelijks intens wordt gemist. Elke dag zijn er wel uitspraken die mij aan jou herinneren. Je kwinkslagen, je rake opmerkingen, je commentaar op de politiek en dan natuurlijk vooral op de partij van Joop en je genadeloze kritiek op het voetbal van nu. "t zijn allemaal jankers, kunnen niks hebben, halen hoop uit de spons". Geweldig.
Omdat mijn mama, jouw vrouw, veel te jong overleed en je achterbleef met 3 kinderen waarvan ik de jongste was, heb je mij alleen opgevoed. Met gevraagd en ongevraagde assistentie van gezinshulp groeide ik op, met altijd mijn rots naast me. Wat er ook was, als ik wilde, kon ik bij je terecht. Als puber, als scholier, als jong volwassene, als werkende vrouw, als moeder. Jij was er altijd, met raad en daad en met "gratis advies". Ik kon je altijd voor alles bellen. Klussen in huis, een lekke fietsband, een lege accu, lekkage, sjouwwerk, oppassen, rondje met Mika in de kinderwagen buiten. Jij was er!
Van jou leerde ik mensen inschatten, voor mezelf opkomen en .. ook niet onbelangrijk, hoe ik de lekkerste stamppot kon maken. Bij mij was je altijd welkom, voor een bakkie, één keer in de week kwam je sowieso eten, soms vaker. Je was er bij toen Mika zijn eerste rondjes op de schaats reed. Eerst op dubbele ijzers, daarna op heuse noren. Je glom van trots als die kleine man je voorbij zoefde en het deed je natuurlijk denken aan jezelf, hoe jezelf heerlijk kon genieten van aansluiten bij een treintje op de schaatsbaan. Je was bij elk zwemdiploma dat behaald moest worden van Mika. Je kwam kijken bij sportdagen, was erbij als de Sint kwam en liet Mika de kerstballen onder in de kerstboom bij jou thuis hangen. Altijd een veel te grote en te zware kerstboom was er maar je zette hem altijd zelf neer, behalve het laatste jaar dat je nog in je fijne huisje woonde en het echt niet meer veilig was om op die grote trap te klimmen. Verder deed je alles altijd het liefste zelf. Je boodschappen, koken, stofzuigen, strijken, maar ook het nodige verstelwerk achter de naaimachine. Je draaide je hand er niet voor om.
Je was altijd zo sterk. Lichamelijk en geestelijk. Jaren zwaar lichamelijk werk in de haven van Schiedam maakte jou een man van staal. Ooit, op je 82e, moest je een nieuwe heup. Dat was voor het team dat je opereerde een hele klus, want, zo zei de chirurg "deze man heeft een extreem gespierd lichaam". Trots dat je was op die opmerking. Het was dan ook niet gek dat je dezelfde dag van de operatie al weer liep. Het verplegend personeel liep met je weg, zo gezellig vonden ze je, zo makkelijk was je als patiënt. Je had er ook naar uitgekeken, want je wilde best graag een keer in het ziekenhuis liggen. Ook had je graag nog eens een nachtje in de gevangenis willen doorbrengen, maar dat is er nooit van gekomen.
Ook geestelijk was je veerkracht enorm. Weduwnaar met 43 jaar, 3 kinderen, zwaar werk, een oorlogsverleden als kind en als dienstplichtig soldaat in Indonesië. En toch altijd vrolijk, gezellig, blij en aan het genieten. Van alles. Elke dag.
En toen begon je te vallen, door je benen te zakken, onzeker te worden. Soms wat hoofdpijn, niet meer goed kunnen lopen. Het ging allemaal heel geleidelijk maar uiteindelijk trefzeker. Er kwam een stok, een rollator, je kwam bijna niet meer buiten en thuis werd het gevaarlijk. Na veel onderzoeken bij de huisarts die de klachten en gekke dingen aan ouderdom toeschreef, logisch ook, belandden we uiteindelijk bij een neuroloog. Het balletje rolde en bleef rollen. Je had 2 hersentumoren die uiteindelijk niet te behandelen bleken. Je moest weg uit je oude vertrouwde huisje, naar een verzorgingshuis. Ellende op ellende, vreselijk slechte verzorging, jij raakte nog niet van de wijs. Met het jou zo treffende optimisme onderging je je lot. Tot je hoofd het begon op te geven. Nachtelijke dwalingen, nog vaker en harder vallen, slecht eten en drinken, alleen maar willen slapen en huilen. Het leven werd voor jou een onneembare vesting.
Begin oktober 2015 verplaatste ik je naar je laatste woninkje, een kamer in Nolenshage, waar je het, omringd door liefdevolle zorg en aandacht dan uiteindelijk toch op 16 oktober, opgaf. Langzaam maar zeker zakte je weg, mijn vader, de man van staal, is toch nog weggeroest en is bij mama, jouw Da'tje die al zo lang op je wachtte.
We zijn nu bijna een jaar verder... Je wordt zo gemist, het is zo kaal en ruw zonder jou. Oneindig veel herinneringen en momenten gaan in mijn hoofd voorbij. Mika bladert vaak in het boekje dat je voor hem achterliet met jouw verhalen. We branden een kaarsje en hebben het over je. En door het kleine beetje as van jou dat ik een hartje om mijn nek draag ben je altijd bij me. We gaan door met hoe het is, dat leerde je mij ook. Gewoon doorgaan, er is nog genoeg om van te genieten.
Niemand had ooit zo'n geweldige vader als ik!
De rouw is minder rauw als ik rouw om jou lieve ouwe :-)
woensdag 12 oktober 2016
Succesvol naar de cursus. Succesvol een cursus doen. De cursus is succesvol.
Dames en heren, het
is mij gelukt om zonder ongelukken, onoverkomelijke barrières en andere mij in
de weg staande ergernissen de cursus "succesvol naar werk" van het
UWV succesvol te bereiken en vandaag te voltooien met les 8.
maandag 3 oktober 2016
Geld verdienen over de rug van mijn kind? Tijd voor een nieuwe zorgverzekering?
Man, man wat een dag. Denken we fijn nieuwe hoortoestellen voor onze slechthorende zoon van 11 te bestellen, want de oude zijn 5 jaar oud en dus heeft hij recht op nieuwe. Logisch, de techniek staat niet stil en na 5 jaar is ook de techniek in zijn huidige toestellen verouderd, dus op naar onze vaste leverancier: Beter Horen... wat kwamen we bedrogen uit... en dat lag niet aan Beter Horen. Het is onze zorgverzekeraar Menzis die vandaag zorgt voor ons stresslevel op code rood en een veel te hoge bloeddruk.
dinsdag 27 september 2016
Wat nou nazomer? Ik wil HERFST !
Ik hou best van het voorjaar hoor. Met haar ontluikende nieuwe leven, fris sprankelend vers groen, bloem in de knop, ochtendzonnetje. Ik hou ook best van de zomer. Lange avonden in de tuin onder de geur van de barbecue van de buren en lange hoestbuien van vreugdevuren die tot diep in de nacht blijven na walmen. Hitte en bijbehorende loomheid doen me niks, ik vind het prima en wacht op mijn tijd.
dinsdag 20 september 2016
Prinsjesdag met Trix
Wij wonen in
Den Haag en hebben derhalve het voorrecht om op de 3e dinsdag in
september op pad te kunnen want alle kinderen op de basisschool zijn vrij. Voor ons is het de laatste keer want blaag zit in groep 8.
maandag 12 september 2016
Onze kleutertjes en groep 3
Vandaag is het weer eens uitgebreid in het nieuws. Onze Staatssecretaris van onderwijs, Sander Dekker, vindt dat er te veel kleutertjes blijven zitten in groep 2, of niet doorstromen naar groep 3, zo hij het noemt.
maandag 5 september 2016
zondag 28 augustus 2016
maandag 22 augustus 2016
Oeps-momentje
In het reclameblok tijdens de Olympische Spelen werden mijn oren vorige week getrakteerd op een fantastische nieuwe term. Het Oeps-momentje....
dinsdag 16 augustus 2016
V&D herinneringen
Als kind kwam ik er graag…. Met name dan op de
speelgoedafdeling. Op woensdagmiddag kon ik er uren doorbrengen, snuffelen,
kijken en alles uitproberen.
Abonneren op:
Posts (Atom)