Je moet geluk hebben....

Wij hebben een slechthorend kind, dat weet waarschijnlijk iedereen, maar wie het nog niet weet, wij hebben een slechthorend kind.


Hij is niet doof, ook niet bijna, maar hij hoort ook niet goed. Zeker niet zonder zijn hoortoestellen. Hij heeft in beide oren een hoortoestel en gebruikt in de klas solo-apparatuur. Juf draagt een soort kastje als zender en in onze zoon's hoortoestellen zitten ontvangers. Op die manier kan hij juf beter horen. Dat hij de rest van de geluiden, zoals antwoorden op vragen, beantwoord door kinderen in de klas, niet hoort, dat laten we dan maar even buiten beschouwing, hoewel het zeer goed aangeeft wat een beproeving het is. Als juf er niet aan denkt het antwoord te herhalen blijft de vraag een vraag, maar soit, daar hebben we het dus niet over. 

Dat hij in de klas moet kiezen tussen luisteren of schrijven is ook zoiets. Allebei tegelijk kan niet, want om goed te kunnen luisteren moet hij het mondbeeld kunnen zien. En als je daar geconcentreerd mee bezig bent, kan je niet schrijven. Dat al die hippe baarden tegenwoordig niet helpen en slecht articulerende mensen ook niet praktisch zijn tussen al die kinderen en volwassenen die je niet aankijken als ze tegen je praten nemen we maar op de koop toe.

Aan het eind van de dag is de concentratie al lang op. Intensief moeten luisteren en kijken vraagt veel energie en levert hoofdpijn. Dus op tijd naar bed en hopen dat het de volgende dag over is. Veel bewegen help ook. We gaan naar handbaltraining, schaatsen en breakdance en eens per week een handbalwedstrijd. Teamsporten zijn goed voor slechthorende kinderen, zo zeggen ze... maar van team is geen sprake als je er nooit bij hoort omdat je niet wordt opgenomen in het team. Je  hoort ze niet, of te laat, als ze je roepen. De akoestiek in een sporthal is vreselijk en buiten is het zo mogelijk nog moeilijker iemand te verstaan tijdens het sporten. Dan ga je maar raar doen, want je moet toch wat. En dan vinden de kinderen je nog vreemder. Dan maar een eenling en gelukkig doe je nog individuele sporten er naast, zodat je je niet hoeft te meten met anderen. Net als op school, waar je ook de aansluiting mist. Want ook daar vinden ze je maar raar. Je hoort de grapjes niet en lacht dus ook niet mee. Je kan je niet focussen, je resultaten zijn matig, ze kunnen niet veel met je. Ook dat is ondertussen niet meer vervelend, je bent er aan gewend. En dan blijkt in groep 8 dat je door het missen van veel uitleg door je auditieve beperking bepaalde basiszaken nooit hebt meegekregen. Toetsen kan je niet goed maken omdat het te onrustig is in de klas. Gelukkig mocht je deze week je Cito's apart maken. In een kamertje langs de speelplaats waar om het kwartier een groep gillende kleuters spelen en ondertussen wordt gewerkt aan een metalen hek voor om de school. "Weet je hoeveel lawaai dat maakt mama?" Nee, geen idee, maar veel beter dan in de klas zal het niet zijn geweest. Met wat pech zit je straks met je slimme hoofd op een school waar je je ook niet thuis voelt. Op een niveau dat niet bij je past omdat de toetsresultaten dat aangeven. Maar we geven de moed  niet op, wellicht valt het mee. 

Maar goed, waarom al dit geschrijf, behalve om dan weer eens mijn brullende moederhart te stillen?

Vandaag was er weer dag voor ouders van slechthorende kinderen. Die dag is er eens per jaar in Utrecht en je ontmoet ouders van kinderen die in het zelfde schuitje varen, of erger. Voor ons als ouders fijn om eens te sparren met andere ouders. 

Zoonlief maakte vandaag voor het eerst kennis met SH-jong. Speciaal voor jongeren die slechthorend zijn. En met zijn 11 jaar kon hij net meedoen. Hij heeft genoten. Met gelijk gestemden, in no time had hij aansluiting en heeft vrienden gemaakt. Zoals het zou horen, zoals het niet vaak gaat, zoals vandaag zo vanzelfsprekend was. 

Tijdens de lunch praten ouders met elkaar over de ervaringen met hun slechthorende kinderen. 

En overal komt het op hetzelfde neer. Je moet vooral geluk hebben dat je kind de juiste leerkracht, mentor, trainer, begeleider heeft.... of geen pech, dat het niet wordt opgepakt, niet serieus wordt genomen, er wordt gezegd dat hij meer hoort dan je denkt en zelfs oost Indisch doof is. Het is zo triest dat de ontwikkeling van een kind met deze lastige beperking zo afhangt van de wil van anderen. Van alle dingen die een kind kan hebben is slechthorendheid prima. Hij gaat er niet dood aan en heeft niet dagelijks pijn. Maar wat is het toch ontzettend onhandig, soms gevaarlijk, bij tijden ook komisch maar vooral 
onhandig. Hij komt er wel, dat weet ik zeker, mijn artistieke, intelligente, sterke en mooie kereltje.

Geluk, dat moet hij hebben, dat gun ik hem ... alle geluk van de wereld.