RIP kleine Ollie

RIP kleine Ollie

Er zijn van die stukken in de krant waar je blik op blijft hangen. Ik lees de krant, de Volkskrant, chic links, maar wat kan het schelen.

Vanmiddag blijft mijn blik steken op een familiebericht. Een overlijdensadvertentie.
Het overlijden van een jongetje, hij heeft 7 minuten geleefd. In de advertentie gaat het over Ollie. 7 minuten. Wat is nou 7 minuten?? Het duurt 7 minuten om een volle pot koffie te zetten. Ik kan met de tram van ons huis naar het centrum in 7 minuten en in 7 minuten van huis naar school. 7 minuten. Het lijkt zo kort. Het is zo kort. 7 minuten kunnen oneindig lang duren.

Elk verhaal is er één en onwillekeurig denk ik terug aan ons eigen verhaal. Aan de dag, het moment, dat onze zoon werd geboren of, beter, met grof geweld uit mijn buik werd getrokken. Hij bleek met de voetjes naar beneden te liggen, van normaal bevallen was geen sprake. Hij lag dwars, het had haast en het kostte erg veel moeite. Een keizersnee met een enorme incisie van links naar rechts, trekken, duwen, gedoe. En toen was ie er. Met een Apgar-score van 1, blauw van onder tot boven. Huilen deed 'ie niet. Bewegen ook niet. Het medisch team stond klaar om te reanimeren. Maar toen kwam er een pruttel. Zacht maar zeker. Het kwam uiteindelijk dan toch nog goed. Had het 7 minuten geduurd, dit alles bij elkaar? Ik weet het niet meer. Ik heb van het hele gebeuren nauwelijks iets mee gekregen. Maar zoonlief heeft het gered. Godzijdank. Maar de scheidslijn tussen niet en wel is dun. 

Wat is er met Ollie gebeurd? Hoe heeft dit kunnen gebeuren. Ik weet het niet. Ik wil het wel weten en ik wil het niet weten. Wat ik zeker weet, is dat er in die 7 minuten onuitwisbare herinneringen zijn gemaakt. Men heeft liefgehad. De advertentie begint met "in een paar minuten hebben we voor een leven lief gehad".

Slaap zacht kleine Ollie.