Aleppo, Washington, de Jungle. En een kind van 11.

Er zijn brandhaarden in de wereld, op veel plekken. Met een kind van 11 is het goed hier over te praten en dingen uit te leggen. Maar soms heb zelfs ik geen woorden.

Gisteravond is het tijdelijke humanitaire staakt het vuren in Oost-Aleppo afgelopen. En prompt vliegen bommen en granaten weer alle kanten op. Op de vraag van mijn zoon waarom dat staakt het vuren dan niet wat langer kan, heb ik geen antwoord. De bedoeling van het staakt het vuren was om de bewoners de kans te geven te vluchten. Op zijn vraag of dat nu dan niet meer kan, heb ik geen antwoord. Sowieso snapt hij, en ik, niet veel meer van de oorlog in Syrië. Het is lastig uit te leggen waarom en hoe één man zo veel macht kan en wil hebben. Ik kan dat ook niet uitleggen.

We zagen samen ook een samenvatting van het debat tussen Hillary Clinton (noemt ie steevast Hillareally) en Donald Trump (die noemt ie China -spreek uit op z'n Engels). Twee volwassen mensen die op weg naar één van de meest belangrijke functies in de wereld elkaar het leven zuur maken. Beschuldigingen over en weer, verwijten over en weer, liegen over en weer. Zit je dan met je opvoeding. Want als ZIJ elkaar geen hand hoeven te geven aan het eind van het debat, hoef IK ook de visite geen hand te geven als ze weggaan. Gelukkig is mijn zoon meestal erg beleefd en van de manieren, maar toch. Het is niet echt een lekker voorbeeld, die kemphaan en kempkip.

We kijken het journaal en horen en zien dat de vluchtelingen in Calais elkaar te lijf gaan. De spanning loopt er op want deze Jungle wordt morgen ontruimt. Ook dit is weer een onderwerp waar je lastig zinnige dingen over kan zeggen. Hij denkt, en wie niet, je zit toch in hetzelfde schuitje, waarom moet je elkaar dan de hersens in slaan? Ik weet het niet. Hooguit omdat je allemaal de zenuwen hebt omdat je niet weet wat er met je gaat gebeuren. Maar dat angst verbroedert ziet hij niet. Mensen die elkaar liever wat aandoen dan elkaar troosten. Het is een rare wereld.

En dan ziet zoonlief de oproep van Freek Vonk op Instagram: "wie wil er een keer met mij naar de Jungle?" "Hmm... ", denkt de kleine man hardop, "dan moet ie snel zijn, want de Jungle wordt morgen ontruimt". Twee groene ogen kijken mij stralend aan. We moeten toch wel lachen om z'n grapje.

Wat zijn we toch een bofkonten dat we in een land als Nederland wonen en kunnen praten en lachen in onwetendheid.