Als geboren en getogen Haagse zit vuurwerk afsteken een beetje in mijn systeem. Als klein meisje kon ik al niet wachten tot het moment waarop je dan eindelijk naar buiten ging, in het donker, achter mijn grote broer aan, lekker knallen en siervuurwerk afsteken.
In mijn jonge jaren waren er nog niet zo veel bezwaren en klachten. En als die er toch waren kregen die niet zo veel aandacht. Vuurwerk hoorde erbij. En we wachtten ook niet tot 31 december, ben je mal. We begonnen zodra het te koop was. En er was niet alleen vuurwerk. Aan het eind van de straat werd altijd een sloopauto neergezet. Daar mochten de kinderen uit de straat lekker mee raggen en rommelen. Op 31 december, om 12 uur middernacht, ging de auto op het vuur. Uiteraard was de tank al voor het neerzetten leeggehaald en alle gevaarlijke onderdelen verwijderd. We hadden grote lol. En we hadden de kerstbomenjacht. Nou ja, ik niet, maar de grote jongens wel. Zodra de kerstvakantie begon, begon ook het jagen. 's Ochtends gingen de buurtjongens schoon van huis weg om rond etenstijd, zwart van het roet en vuil, thuis te komen. Lekker stinkend naar de geur van brandende kerstbomen, want waarom wachten? Er werd ook wel een beetje gevochten soms, er was rivaliteit tussen straten en dat liep wel eens uit de hand. Dan kregen de jongens een goed gesprek met vader of moeder en ging de volgende dag alles gewoon weer door. Het waren andere tijden. Er was vrijheid, geen betutteling en, belangrijk, je leerde omgaan met het vuurwerk en risico's.
Ook toen was er gevaar, natuurlijk. Maar mijn vader leerde me niet de angst te laten regeren. Hoe houd je vuurwerk vast, hoe steek je het aan, niet mee gooien, niet oprapen als het niet afgaat en niet gillen om niks. Er waren ook wel branieschoppers die een rotje in een hondendrol afstaken of net deden of ze toch naar iemand toe gooiden. Maar er werd niet veel van gezegd, dan was de lol er snel af.
Nog steeds steek ik vuurwerk af met oud en nieuw. Ik geniet er van. Ik mag graag de schepen achter me wegknallen en verwelkom het nieuwe jaar. En, sinds vorig jaar, knalt onze zoon van 11 gezellig met ons mee. We kennen de risico's en letten op goede oor- en oogbescherming voor we gaan afsteken. We leren hem hoe afsteken veilig kan. Er wordt niet gegooid met vuurwerk, we controleren thuis vooraf alle lontjes, hij laat liggen wat niet afgaat en, ook niet onbelangrijk, we ruimen onze rommel nadien ook netjes weer op. Zo gaat het veilig en gezellig.
Hoe zou dat moeten als het niet meer mag. Omdat er mensen zijn die vinden dat het anders moet. Natuurlijk, er zijn mensen die oprecht bang zijn of er niet van houden. Maar ik ga er vanuit dat die om middernacht gewoon binnen blijven en even hun tijd uitzitten. Net als ik mijn tijd uitzit als op een warme zomerdag mijn buurman het leuk vindt een uur achter elkaar André Hazes de wereld in te schallen. Ik klaag er niet over, het duurt maar even. Hij blij, ik blij. Mijn kat vindt het ook alles behalve fijn, maar die zoekt een veilig heenkomen.
Godzijdank hoef ik niet midden in de nacht te bedenken hoe ik naar een of andere vuurwerkshow kom, want er rijdt geen openbaar vervoer. Dat gehos tussen de mensenmassa's is niks met kleine kinderen. Liever even in onze eigen straat. We zijn even lekker buiten, genieten, en gaan weer naar binnen.
Uiteraard ben ik geen fan van illegaal vuurwerk en vind ik, net als iedereen, dat daar tegen moet worden opgetreden, en flink ook. Er blijven ook altijd avonturiers die denken dat vuurwerk is om mee te spelen. Er fietsen ook veel mensen toch door rood, gebruiken hun mobiele telefoon in de auto of drinken toch een wijntje voor ze de auto in stappen. Ook allemaal erg dom. Verboden en toch wordt het gedaan. Waar blijven de petities? Ik loop meer gevaar als ik op mijn fiets door de Haagse binnenstad fiets dan in mijn straat met oud en nieuw.
En dan nog één ding. Ik heb een slechthorend kind die op 31 december bijna de hele dag met zijn oorbescherming rond loopt. En hij geniet met volle teugen als hij vuurwerk hoort en ziet. Hij kent de gevaren en de risico's en kan toch bijna niet wachten tot het zo ver is.
Net als ik, op de foto, 9 jaar oud en met mijn zak vuurwerk op schoot, wachten tot 12 uur. En ik pak hem dat niet af. De rest van het jaar heeft hij last van geluid, nu geniet hij ervan.
Moraal?
Leven en laten leven, gun iedereen zijn momenten en weet dat het maar even is.
Net als het leven, dus geniet!
Absoluut leven en laten leven.
BeantwoordenVerwijderen