Orgaandonor .. aan dit/dat lijf (g)een polonaise ....

Nog even en dan stemt de Eerste Kamer over de veelbesproken orgaandonorwet. Ingewikkelde en gevoelige materie. Zo'n onderwerp waarin dat woord "nabestaanden" een hoofdrol speelt. Ik vind het woord "nabestaanden" een van de vreselijkste woorden in onze taal, omdat het onlosmakelijk samengaat met verdriet, met dood, met janken tot je hoofd er van tolt en met een leven dat nooit meer wordt zoals het was.






En in al die hectiek, in die zee van ellende, waarin je het liefst je eigen strot dichtknijpt om nooit meer wakker te hoeven worden met de pijn, met het verlies, met de leegte in je hart, wordt je een vraag gesteld waar je geen antwoord op wilt geven. Sta je dan, met je assertieve grote mond, met je altijd een mening paraat, met je oordeel, je vooroordeel, je hart op je tong, je tong die je soms even zou willen afbijten. NEE, ik wil niet dat je snijdt in dat lijf, het weefsel, lens, lever, long, weet ik veel wat recyclet in een ander lijf ... JA natuurlijk vind ik het goed dat dat arme zieke kind van 4 de nier van mijn zojuist aan flarden gereden kind krijgt. En neem z'n zachte huidje ook maar, pak wat je nodig hebt, die van mij doet het niet meer namelijk. Nooit meer. 

Wat een dillema's.... hoe moet je hier nou mee dealen? Hoe neem je hier nou nog een beetje zinvol een besluit over? Wat als je moet kiezen voor iemand die geen keuze heeft gemaakt. Dan gaan ze, mits akkoord door de (komt ie) nabestaanden, snijden in wat je lief had. 

Dus dan maar er over praten, erover denken, weer er over praten, een besluit nemen.
Voor zowel het ja als het nee is wat te zeggen. Hoe neem je nou zelf zo'n besluit, hoe doe je dat met elkaar, met je kinderen? Praten over doodgaan is natuurlijk wel een onderwerpje. Maar tussen doodgaan en recyclen van onderdelen zit wel een stapje. Een stap. Het gaat dan om het idee, het gevoel, dat je allerliefste, je mooie kind, je gezellige papa of zorgzame mama dood gaat of, ook lastig, over jezelf. Het is van alle dag maar toch wil je er niet alle dagen bij stilstaan.

Geeft het troost te weten dat delen van een lijf nog gebruikt worden om een ander leven te redden? Ratsen ze met beleid je kind open om te hergebruiken wat jij met zoveel liefde en warmte op de wereld hebt gezet om tot mooi groot mens te worden maar wat zojuist verworden is tot een stil liggend voorraadkastje onderdelen? Ik moet wel even slikken. Wel 2 keer ook. Voor mezelf interesseert het me minder, pakken wat je pakken kan, er is genoeg, zou ik zeggen.

Met je kind er over praten is iets. Uitleggen zonder emotie, rationeel... Maar zielige zieke kindertjes maken een nuchter besluit bijna onmogelijk. "Natuurlijk wil ik dat mama, dat kindje is zo ziek, heeft zo'n pijn, is zo zielig, moet zo hoesten, slaapt zo slecht", enzovoort.... Maar dat je om te geven eerst wel even dood moet wil ik niet hardop zeggen, ik kan er niet aan denken en voel me misselijk worden.
Maar hoe intens blij zou ik zijn als mijn lieve kind een nieuwe nier nodig had, al jaren, en er een einde kon komen aan pijnlijke behandelingen, regelmatige gang naar het ziekenhuis omdat er een gezonde nier beschikbaar is gekomen door het tragisch lot in een ander gezin. Of als ik zelf, door tragische omstandigheden elders, nog jaren kan genieten van mijn leven met een donor hart.  

Wat een onderwerp is het toch. Mij maakt het niet uit wie of wat met welke wet komt. Het blijft moeilijk. Sommige vinden dat je niet mag krijgen als je niet geeft. Best een harde opstelling want het is lastig je voor te stellen hoe het is, te moeten wachten op je nieuwe long als je het geluk hebt nog fris en gezond te kunnen rondspringen. Dat is net zoiets als omgaan met de dood, met rouw. Je weet pas wat het is als je het hebt meegemaakt. Je kunt dan ook pas iemand daarmee helpen als je weet waar je over praat. 
En waarom zou je iemand iets misgunnen als die persoon met de beste intenties en alles overwogen te hebben anders beslist dan jij? Omdat jij dan een beter mens bent? Zij die dat vinden wens ik ook een gezond leven.

Misschien is het een idee om eerst meer mensen aan te sporen bloeddonor te worden? Daarvoor hoef je niet eerst dood en kan je wennen aan het geven van iets van je eigen lichaam voor een ander. Is wat milder, nuttig en minder beladen en emotioneel. 

Als dat bevalt en je bent er aan gewend is de stap naar orgaandonor misschien wat overzichtelijker.

En dan evengoed, het staat een ieder vrij orgaandonor te  zijn of niet. Je lichaam als staatseigendom is een belabberd idee, dus we gaan hoe dan ook een keuze maken.
Laat het vooral een gespreksonderwerp zijn, dat is al een hele stap.