Ik sta op zolder, tuttig de was op te hangen. Het is stil buiten. Of toch niet. In de verte hoor ik de klanken van "Hoor wie klopt daar kinderen". Het is 5 december, het is nog vroeg. En ergens in de buurt wordt op een basisschool de Sint en zijn Pieten ontvangen. Ik kan er niks aan doen maar mijn gedachten gaan terug naar mijn eigen jeugd. Mijn herinneringen aan Pakjesavond en de tijd van Sinterklaas zijn vooral toch dat gevoel van teleurstelling waar je als kind nog best moeite mee hebt, maar waar je voor later veel van geleerd blijkt te hebben. Lang was mijn verlanglijstje niet. Een stuk of 3 dingen maar. Maar wel dingen die ik o-zo graag wilde krijgen. Een poppenwagen, zo'n echte poppenwagen waar ik mijn pop dan trots in kon rondrijden. Of een poppenhuis. Een echt groot poppenhuis. Van 3 etages en een zolder minstens. Met lichtjes, met een badje en met heel veel meubeltjes en poppetjes. En een naaimachientje. Och wat wilde ik graag een naaimachientje. Joost mag weten waarom, want gezegend met een aangeboren slordigheid en weinig geduld is zelf prutsen, knutselen of iets anders creatiefs niet voor mij weggelegd. Toen niet en nu niet.
Ik maakte een mooi verlanglijstje, knipte plaatjes uit de catalogus zodat de Sint precies wist wat kleine Margje nou zo graag wilde. Voor het pakjesavond werd mochten mijn zus, broer en ik een keer onze schoen zetten. Vurig zong ik mijn liedjes, smekend bijna om dat poppenhuis. Je weet tenslotte nooit. Groot was de teleurstelling als de volgende ochtend de schoen slechts gevuld was met een spierwit suikerbeest. Zoet, korrelig, plakkerig en in de verste verte niet gelijkend op dat poppenhuis. Leermomentje... Je krijgt niet altijd wat je wilt.
Pakjesavond was altijd spannend. Het moment waarop er dan heel hard op de deur werd gebonsd en aan de bel werd getrokken. Een zwarte hand om hoek van de deur gooide een hand vol pepernoten de huiskamer in. Wit weggetrokken gezichtjes... wachten tot het stil was en dan stond daar "de zak". Wat waren we blij. Leuk en fijne herinneringen. Later kregen we wel door dat papa steeds even weg was als Sint en Piet kwamen. Dat was natuurlijk toeval. Briljante papa zag onze twijfel en zorgde er voor het jaar daarna gewoon op de bank te zitten terwijl er aan de bel werd getrokken. Met een vislijn had hij een draadje gespannen en kon op afstand ons de schrik om het lijf jagen. Sint en Piet bestonden dus toch.. zie je wel. Blij en gespannen kwamen de pakjes voor ons... en wederom, geen poppenhuis, naaimachientje of poppenwagen, maar wel stiften, kleertjes voor de pop en een boek. Weer een leermomentje... Je krijgt dus echt niet altijd wat je wilt, maar je kan wel blij zijn met wat je wel krijgt.
Een week na Sint kwam het op één na hoogtepunt in het jaar ... de Kerstboom.... (hoogtepunt was het vuurwerk, maar daar schreef ik al eens over). We hadden altijd een echte kerstboom, van minimaal 3 meter hoog. We woonden in een oud huis met een hoog plafond en de kerstboom moest tot aan het plafond, exclusief piek. Mijn vader heeft wat afgesjouwd, maar het lukte altijd. Met z'n allen versierden we kerstboom. We hadden veel en allerlei kerstballen. Groot en klein, zilver, goud, rood, groen, huisjes, vogeltjes, eskimootjes, dennenappeltjes, kerstmannetjes, engeltjes, van alles. En alles ging de boom in. Veel lichtjes, ijslametta, slingers en soms ook nog engelenhaar. Prachtig. En elke ochtend lag mijn vader onder de kerstboom om via een zelfgemaakt systeem de boom water te geven. Want de boom bleef staan tot minstens half januari dus er werd goed voor gezorgd. Verwachtingsvol moment was ook altijd het kerstontbijt op de eerste kerstdag. Met de gordijnen nog dicht, een LP met kerstliedjes op (oh kindeke teer) en dan het moment waarop de gordijnen open zouden gaan en je hoopte op dat enorme dikke pak sneeuw dat er zou liggen. Of dat de sneeuw nog gierend voor de ramen langs suisde. En dan de teleurstelling als de gordijnen open gingen en de zon scheen, de lucht blauw was. Niks sneeuw, niks sleeën, niks winter wonderland. Alleen zon, of, met een beetje mazzel, nog wel donkere lucht en regen zodat het op zijn minst een beetje mystiek bleef. Al weer dus he, het gaat gewoon echt niet altijd zo je wenst. Al wens je nog zo hard.
Kerst betekende voor ons ook altijd Indisch eten. Mama maakte rijsttafel voor de hele familie. En dat waren er toen nog heel wat. Eerste kerstdag kwam de Hollandse familie van papa, tweede kerstdag de Indische van mama. Een getetter en gedoe, maar heel gezellig en bijzonder. Nou ja, er was ook wel eens ruzie. Niet elk jaar kwam iedereen, dan was er weer eens gedoe geweest met een oom of tante. Het kwam altijd wel weer goed, dat wel. En dan was "we zijn toch allemaal kasties, niet mopperen waar de nonna's bij zijn, kassian die arme nenek en waarom zit er geen klapper in stroop susu".
Ach ja, het waren andere tijden. Ondertussen is er van de beide families niet veel meer over. Mama ging eerst, toen Indische oma, toen andere oma, daar gingen de tantes, de omes. De tantes en omes in het buitenland, m'n laatste Indische oom. En m'n papa. En nu is het dus weemoed. Met weemoed terugdenkend aan die feestmaand van toen. Veel hoogtepunten, veel mooie herinneringen. Veel gelachen. En de smart om de mensen die je mist. Mama, papa, mensen die de herinneringen mooi voor je maakten, zoals ik nu de herinneringen voor m'n kind mooi maak. En gezelligheid. Zo'n mooi Nederlands woord dat je niet hoeft uit te leggen, maar een woord dat je voelt. Als de lichtjes en de kaarsjes aan zijn, de wind om het huis waait, de regen tegen de ramen klettert, je de rode wangetjes van je kind herinnert, zittend voor op de fiets, een hand pepernoten gekregen van Piet. En de glans in zijn ogen als we straks weer samen de kerstboom versieren. Een tijd vol teleurstelling voor hem, want er komt echt geen PlayStation 4, geen NintendoSwitch en geen nieuwe Nintendo 3 DS XL ook al ben je die vorige kwijt geraakt. Maar hij leert er mee omgaan en hij leert er van, voor later. En hij zal ook voelen, als de teleurstelling is weggezakt, dat het echt "the most wonderful time of the year" is. En we eten Indisch !
Mooi!
BeantwoordenVerwijderen