Ik maak even een koffietje voor mezelf en ondertussen schalt het “Bitch lasagne” door de woonkamer. De 13yo doet er een bijpassend dansje bij. Z’n energielevel lijkt niet af te nemen, het springt, beweegt, danst, ledematen alle kanten op... hij is 13. Zit lekker in z’n vel en roept Bitch lasagne. Want dat roepen puberjongens blijkbaar.
Twee jaar zit hij nu op de middelbare school. Wat een avontuur blijft het. Nou was hij al niet rouwig om de basisschool te verlaten. Weinig contact met andere kinderen, weinig interesse in de materie. Hij danste liever, was liever alleen op het schoolplein. Vond de meeste jongens uit zijn klas op zijn zachtst gezegd dom. Hij had wel vrienden, leuke, stoere knullen op de breakdance en jongens uit de buurt waar hij graag mee buiten was. Maar de basisschool was voor hem niet de meest leuke periode.
Hoe anders is het nu. Gezegend met een tomeloze energie, met en mooi lekker en pukkelvrij koppie, fietst hij dagelijks met plezier en enthousiasme naar school. Vrienden galore. Jongens, meiden, gezellig, lol maken maar soms ook ruzie. Daar leert hij van. Hoe fiks je dat dan weer, als het even mis gaat. Gelukkig vertelt hij makkelijk over wat er speelt. Of het allemaal is zoals hij denkt, ik betwijfel het, maar dat geeft niet. Er is vertrouwen, hij wil het vertellen. En ik luister, moet soms hard lachen om de problemen, puberjongens, ze hebben een aparte kijk op de wereld. Je weet niet wat er blijft hangen in dat brein. Soms hebben we hele discussies over politiek, over het milieu, over waarom ik wil dat hij het licht uit doet op zijn kamer als hij daar niet is. Dan trekt hij zijn schouders op en zegt “jaahaaaaa maaaaammmmm”.... Dat het toch wel indruk maakt blijkt als hij vervolgens voor Nederlands een betoog moet schrijven, kiest voor het onderwerp “statiegeld op frisdrankblikjes” en een 8,7 scoort. Blijkbaar een goed verhaal.
We praten veel, over van alles, over voetbal, over meisjes (nee ik vind niemand leuk) (nou ja niet niemand) (nee zeg ik niet)... we lachen wat af om de filmpjes die hij mij laat zien op YouTube. We maken ruzie over huiswerk en wanneer dat dan moet... soms plak ik hem met liefde achter het behang. Wanneer ik kijk waar ooit zijn bureau stond, nu gepromoveerd tot kledingkast nummer 2, maar dan voor vuile was, hij zit er niet mee. Ik ook niet, de deur kan dicht. Grote mond, elke dag, overal een weerwoord op en graag nog het laatste woord. Vaak moet ik er heel hard om lachen, hardop, of als hij niet kijkt. Dat eigenwijze boefje, die donderse kleuter is nu een mooie puber. Ooit als prematuur kwetsbaar met zijn amper 2 kilo geboortegewicht en een AGPAR score van 1. Nu nog altijd wat aan de lichte kant, maar een zwaargewicht als het om ego gaat. Geen verlegen vent, stapt overal op af, is laconiek over heel veel dingen, maar ook gevoelig en betrokken.
Maar vandaag is dat allemaal niet van toepassing, vandaag springt hij van harte op Bitch lasagna door de woonkamer. Voor vrijdag heeft zijn beste vrienden uitgenodigd voor gamen en eten. "mag wel hè mam?" Natuurlijk mag dat, leuk. Gezellig.
Maar vandaag is dat allemaal niet van toepassing, vandaag springt hij van harte op Bitch lasagna door de woonkamer. Voor vrijdag heeft zijn beste vrienden uitgenodigd voor gamen en eten. "mag wel hè mam?" Natuurlijk mag dat, leuk. Gezellig.
Wat is het toch een lekker kind, wat een heerlijk joch. En wat ben ik elke dag toch ontzettend trots op hem. Mijn 13yo bundel liefde !!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten