Nooit meer een strakke buik and loving it

Vorige week dinsdag kwam ik door een samenloop van omstandigheden met gillende sirenes en zelf behoorlijk mee gillend in het ziekenhuis. Een jaar of 12 geleden namelijk werd met aardig wat geweld mijn mooie zoon uit zijn veilige huisje getrokken, aan de voetjes die dáár lagen waar z'n hoofdje had moeten liggen. Een keizersnede met een incisie van heb ik u daar. Dichtnaaien, sponsje erover en kusje erop, maar geen perfecte afronding want na een val van de trap in de eerste weken na zijn geboorte scheurde mijn buikwand en ging ik vanaf dat moment door het leven met een heus hangbuikje. Vast ook een gezellig randje spek, maar vooral darm dat hangend door het buikvlies de buitenwereld opzocht. Geen fraai gezicht, maar ach, uiterlijkheden zijn leuk zo lang het gaat, echt boeien kon het me niet, immers, een mooie zoon weegt niet op tot wat striae, los huidje of ander minder ogend vertoon van de buitenkant. Als het van binnen maar goed zit. En daar ging het vorige week, bijna voorgoed, fout.



Na een fikse keelontsteking in mei, gepaard gaande met een aardige buikgriep was het hangbuikje verworden tot een hangbal. Leuk woord, spreekt tot de verbeelding. Maar zo was het wel. Er hing een harde bal. En mooier werd het niet. Maurits, mijn lieve huisarts, bevestigde mijn vermoeden dat door het vele en harde hoesten de darmpjes zich nog meer naar buiten hadden weten te werken. Niks aan de hand, zo lang het duurt, indien gewenst is een buikecho mogelijk. Echter een jaar of 11 geleden het advies gekregen vooral niks aan die buik te doen, want dan moet het geheel open, zware en gevaarlijke operatie die u niet wilt mevrouwtje, dus zolang het goed gaat ........ lekker laten bungelen die zooi.

En nu was het mis, erg mis. Bijna té mis. Dinsdag zat de boel afgekneld. Van het ene op het andere moment zaten de darmen blijkbaar vast. Kregen weinig tot geen zuurstof. Eten kotste ik uit, helse pijnen waren het gevolg. Het voelde zo slecht dat ik, best wel wat gewend, toch besloot SMASH te bellen, doktersdienst buiten kantooruren. Wie kent ze niet. Het duurt een goede 4 minuten voor je in de algemene wachtrij staat en een minuut of 8 voor je eerst wachtende bent. Ja, bij nader inzien had ik de spoedknop in moeten drukken, maar bij spoed dacht ik nog vooral aan het hart.... niet aan de buik.... Gezegend met de liefste buurvrouw op aarde (man in het buitenland) en veel gedoe later eindigde ik na een uur in de ambulance. En vooral de mededeling van de SMASH-arts die met ambulance nummer 1 was gearriveerd dat het levensbedreigend was, blijft hangen in mijn hoofd....

Er is veel gebeurd in de 3 uur die passeerde vanaf mijn eerste telefoontje tot mijn zicht op het zuurstofmasker op de operatiekamer. Ik heb veel gegild, ben daar meermalen op aangesproken op de SEH want "het helpt niet hoor mevrouw" en "er liggen hier ook andere mensen". Wist ik allemaal, maar ja, ik kon alleen maar gillen, dus dat deed ik. En ik heb gevloekt, onder invloed van de morfine, om m'n vader en moeder geroepen, de tijd vervloekt, om m'n kind gehuild... M'n lieve kind, die ik goddank met een andere moeder van zijn breakdanceklas had meegeven maar die nog van niks wist, m'n lieve kind, die ik het niet ook wilde aandoen zijn moeder van het ene op het andere moment te verliezen, m'n lieve kind waar ik meer van hou dan wat ook ter wereld. M'n lieve kind, die gedachte weerhield me ervan weg te zakken. Ik moest er bij blijven, dan maar krijsen, maar voor hem, altijd alles voor hem. Ook nu.

Vier uur later wakker worden zonder pijn in een warm bed naast de verplegerspost was fijn. Alle pijn weg, nog niet alle ongemakken, maar wel die vreselijke pijn. Een dag of 4 herstellen in een ziekenhuisbed, het is niet leuk, maar het geeft wel rust en tijd om na te denken en ook te verwerken van wat je meemaakt. Het is te veel om op te schrijven, te veel om nu allemaal weg te zetten. Maar ik heb veel ontdekt en ervaren. Wie je direct bijstaan, wie je blijven vragen om langs te mogen komen, wie blijven aandringen, wie gewoon langskomen, wie contact met je blijven zoeken, wie je aan het lachen maakt ook al doet lachen pijn en wie je echt na aan het hart staat. Wie je verwondert, wie je tegenvalt. Wie minder om je geeft dan je dacht, wie je eigenlijk totaal niet boeien, wie er toe doen. En wie er niet toe doen. Of wie er niet meer toe doen. Het is veel en het is lastig, zaken waar mijn hoofd en mijn hart nog wel even mee bezig zijn voorlopig.

En zo zijn er belangrijke dingen in een mensenleven.....  en oppervlakkige zaken... En ook die passeren de revue. Zoals het door vele zo graag te verwerven platte buikje, al dan niet verrijkt met six of eight pack. Ooit wilde ik het weer, ooit had ik het ook, toen ik nog turnde en schaatste. Nu heb ik het niet meer, nu krijg ik het niet meer. Spieren zijn onherstelbaar geraakt, buikwand is te kwetsbaar, er ligt matje van een nyloncomponent in mijn buik die de boel hopelijk bij elkaar houdt en daar gaat niks meer aan gebeuren. Ik vind het prima, ik kan er goed mee leven. Het doet er dus echt niks toe. Het is nice zolang het onbelangrijk is, nu is het onbelangrijk, heb ik geen pijn, koester ik mijn buikje. Ik zal er niet minder een badpak, korte broek, jurkje of rokje door dragen, ik zal er van houden.
Mijn mooie kind's eerste huis, de warme schuilplaats van toen, ik hou er van en het is goed.
Perfectly imperfect.