Sinds een week of twee treft u mij zo nu en dan aan in het Nationaal Archief. Geheel op vrijwillige basis verricht ik daar allerlei werkzaamheden en werk me ter plekke evengoed het schompes. Zo, die uitdrukking wilde ik altijd al graag een keer gebruiken, bij deze, waarvan akte !
Om daar te komen fiets ik van huis naar het Centraal Station. Iets meer dan 4 kilometer, enkele reis. Een prima ritje, maar vol gevaren. En dat terwijl het grootste deel van dit ritje over afgescheiden fietspaden gaat. Gister was zo'n dag... maar liefst zes keer realiseerde ik me dat dit het moment had kunnen zijn waarop iemand me galant van m'n fiets zou mikken... neem me niet kwalijk, ik uit even mijn ongenoegen in dit blogje. Een mens moet wat.
Zij die mij goed kennen weten dat ik graag hard fiets. De racefiets hangt sinds het moederschap gebroederlijk met de schaatsen in de wilgen. Echter, ik bezit de bizarre eigenschap dat ik lastig iemand vóór me kan dulden op de fiets. Als ik alleen ben dan hè, met kind fiets ik genoeglijk samen.... Ingehaald worden gebeurt mij eigenlijk zelden. Sinds een aantal jaren echter, gebeurt het steeds vaker dat ik word ingehaald door een grijze golf. Een in minstens 50 tinten grijs gehulde oudere die schalks kijken en vol het gas er op hebben. Als ik met de wind tegen ploeter de kades over, wiebelen zij rustig en kalm met 2 vingers in de neus mij links voorbij. Bij voorkeur in een
bocht, die ze dan niet zo ruim nemen, iets te snel weer naar rechts komen en mij vol in de remmen dwingen.... ik schrik me een hoedje en dank de goden voor mijn remmen.... voor het denkende deel van deze weggebruiker.... kijk eerst even voor je gaat!
Hartslag weer rustig, zadel op, fietst even later op de Loosduinseweg een meisje, hoe oud zal ze zijn, 17? 18? Type piepkuiken, scheuren in de hippe broek, scheelt een boel als ze straks plat op haar ge-make-upte smoel smakt... losse handen en druk in de weer met de mobiel. Vast heel belangrijk, ik twijfel er niet aan... ik zie haar slingeren, ik wil er voorbij, al was het alleen maar om te voorkomen dat ik straks overheen gelanceerd word.. maar ik durf niet... ze slingert... zal ik bellen ?? Zal ik ? Straks schrikt ze van me en is het mijn schuld als ze met een gescheurde hersenpan in het ziekenhuis ligt.... het geluk is aan mijn kant... het stoplicht ter hoogte van de Monstersestraat gaat op rood. Ze moet wel stoppen want er komt een tram aan. Ik ben veilig. Zij ook. Voor even.
Ik vervolg mijn weg tot er even verderop een tweetal op het fietspad loopt. Althans, 1 man zit op de fiets, de anders houdt hem vast... geen idee waarom, zal, zo blijkt, iets met drank te maken hebben. Waarom niet? Het is tenslotte al bijna half 9 in de ochtend. Er hangen 2 grote tassen aan het stuur van de fietser die gevuld lijken met flessen, dat hoor je omdat de man met bij elke rondgang met zijn knieën de tassen opzij duwt... enniehoe, ik bel, zachtjes. Nog een keer, maar ze hebben het echt niet door... ik bel, 2 mensen achter mij bellen gezellig mee. We kunnen er niet bovenover, we kunnen er niet onderdoor, we moeten er dwars doorheen.... Oh wacht, er wordt er 1 wakker hoera hoera, draait zich om en scheldt, denk ik, in het Pools, Russisch, Slowaaks of koeterwaals ons de huid vol... Geweldig. Toch maakt het duo maar even plaats. Lief van ze. Ik knik vriendelijk. Zou graag iets terug roepen over in de menschen een welbehagen en vrede op aarde, maar slik mijn woorden in.. ze verstaan me niet en ik heb geen zin in welbehagen met dronken mannen....
Na vervolgens me het lazarus te schrikken van een inhaalmanoeuvre door een elektrische scooter, een jonge man met oortjes in en een voetbal bij zich, niet om zich heen kijkend maar wel overstekend dus weer vol in de remmen, een vader met kind in bakfiets en hond (!) naast zich die heerlijk holt, maar wel de vader steeds verder naar links dwingt, bereik ik uiteindelijk, dankbaar en gelukkig, de Grote Marktstraat ..... het is nog vroeg, dus geen winkelend publiek dat zonder te kijken links en recht zich voor de fietsers werpt. Maar wel veel laad- en losverkeer... Veel! Vrachtwagens en busjes, werkverkeer want ze zijn nog bezig met de facelift van het oude V&D gebouw. En veel, veel mede-naar-hun-werk-fietsers... en we fietsen allemaal hard en door elkaar, want dat fietsgootje fietst echt super lekker. En ook hier ga ik weer een aantal keren vol in de remmen voor moeders met bakfietsen, overstekend wild op scooters en toeristen met trolleys die überhaupt niets weten over eerst kijken en dan lopen.
Nog een stukje Koninginnegracht rest mij tot de veilige haven van het Archief. Een wirwar van fietsers, lopers, wandelaars en weer die e-bikers bij het Station.... rechts, links, midden, keren ... maar ik ben er ... zonder kleerscheuren, zonder vallen, blij met mijn fietsenmaker die remblokjes vervangen gratis voor me doet omdat hij ook graag wil dat ik heel aan kom.... en dankbaar voor al die lieve engeltjes die met me mee fietsten...... en dan vanmiddag weer terug :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten