Brugmug in de gloria

Het is gebeurd... hij is dan toch echt 12 geworden. En ik moet zeggen, het viel mee. Het deed niet eens ècht pijn. Nou ja, een beetje dan. Helemaal vlekkeloos en zonder droge ogen ging het niet. Tis natuurlijk ook een hele stap: TWAALF. Wat een dotje was het als baby, als peuter. Zo leuk ondeugend als kleuter. Wijs en eigenwijs op de basisschool. Nu is hij alles kwijt, vergeet de helft van wat je zegt en luistert niet naar de andere helft, zucht en rolt met z'n ogen.


De laatste weken heb ik niet veel geschreven. Ik had zo waar geen tijd. Druk met afscheid van de basisschool. Inclusief musical die je na al het oefenen thuis zelf ook uit je hoofd kent. Op vakantie, naar Zwitserland, genieten, heerlijke mensen ontmoeten en dan weer verwerken dat, op een enkeling na, die mensen weer uit je vakantieleven zijn en je dus zelf ook niet meer op vakantie bent. Samen op pad in de resterende 4 weken zomervakantie naar zwembad, trampolinepark, bioscoop en ... het allereerste slaapfeestje van de jarige job.... Dat was overigens een geweldige belevenis. 7 jongens, allemaal lief, allemaal leuk, allemaal genieten dat van mij ineens zomaar bijna alles mag. Lachen, kussengevecht, stoer doen. Oké, je slaapt weinig en als je slaapt blijf je in die alertheid die je had toen je kind baby was en je elk geluidje hoorde, maar het was het allemaal waard. Die koppies, ze hebben genoten.

En nu verandert m'n kleine knul langzaam maar zeker in een grote zoon. 12 en puber. Gezellig. Maar dan anders. Discussies te over, snauwen, verwijtend, ongeduldig, ongeïnteresseerd, boos, stoer. Toch nog steeds m'n kleine jongen. Altijd laat met groeien want prematuur en nu is het kwa lengte nog te overzien. Ik kan nog steeds over hem heen kijken. Hoe lang zal het duren voor hij mij inhaalt? Ik zal er wel aan wennen. Meer moeite met wennen heb ik aan zijn gedrag. Nou was het altijd al een dwarskont met een enorm eigen wil, maar wat een toestand is het nu af en toe. Het lukt om bij tijd, wijle en noodzaak mijn schouders op te trekken. Dan niet en zoek het maar uit. Ik kan me immers van mezelf herinneren dat redelijkheid een woord was waar ik niet mee om kon gaan. En ik had ook altijd gelijk, al wist ik dat ik stiekem beter. En als ik dan geen gelijk had, dan maakte ik het wel gelijk door met absurde en onredelijke argumenten te drammen, net zo lang tot mijn vader z'n schouders optrok en weg liep en ik hem op de valreep nog "dus ik heb gewoon gelijk" toe kon bitsen. Gelukkig had ik de beste vader die ik maar kon wensen en ik ben goed uit die pubertijd gekomen.

Dat gaat mij ook wel lukken maar het is allemaal zo anders. Intenser, zwaar soms en dan weer ineens liggen we samen met buikpijn van het lachen te rollen over de bank. Er is geen peil op te trekken. Sinds 2 dagen is hij ook nog eens een echte brugmug. Een brugklasser. In de eerste klas van het tweetalig onderwijs dus we mogen alleen nog Engels praten thuis van hem. Dat deed hij toch al, het fuck, bloody hell en oh my God dan wel OMG zat er al een tijdje goed in. Na 2 dagen introductie was vandaag de eerste echte schooldag. Veel te zware tas boeken, valt nog net niet achterover want sterk, maar pijnlijke nek houdt hij er wel aan over, rekenmachine voor wiskunde, werkboek voor Frans en gymkleren want een blokuur gym. Enthousiast en "kapotmoe" kwam ie net thuis, "het was hartstikke leuk mam, we hebben niks gedaan". Dat het niet zo blijft weet hij wel dus ik heb het maar niet ook nog even gezegd. Nog geen huiswerk. Dat is fijn, want hij is echt moe. Dus zit hij nu met een bak fruit en glas cola op zijn kamer. Te chillen, lees: YouTube filmpjes kijken. Ik hoor hem af en toe lekker hard lachen. De schat. Geniet nog ff jongen, straks komt dat huiswerk, die SO, die toets, dat werkstuk, die opdracht. Nu hoef je nog even niks. Lekker !