in het stemhokje.
Mijn hele leven heb ik bij de landelijke verkiezingen PvdA gestemd. Dat ging gewoon zo, beetje met de paplepel ingegoten. Opgevoed door een vader die bijna zijn hele werkzame leven in de Rotterdamse Havens heeft gewerkt, een bolwerk van linkse rooie rakkers, stond het socialisme en de linkse politiek centraal in ons huis als er gesproken werd over politiek. Mijn vader en al zijn collega's stemden op Joop (den Uyl) en later op hun Wim (Kok). Als echte havenarbeiders waren ze lid van de vakbond. Soms was mijn vader zomaar ineens een paar dagen thuis. Dan werd er gestaakt omdat er, zo zei mijn vader, iets onrechtvaardigs aan de hand was. En als mijn vader ergens een hekel aan had was het onrechtvaardigheid en liegen.
Aan de andere kant in de familie stond mijn oom, mijn vaders broer. Zijn hele leven ambtenaar geweest bij het toen nog rijks PTT en VVD stemmer. In de hoogtijdagen van Hans Wiegel stond er een foto van hem op de teevee. Mijlenver stonden ze uit elkaar, mijn vader en zijn broer. Bij ons was er niet altijd overal geld voor. Bij hen was The Sky the Limit. Als ze elkaar spraken ging het niet over politiek, beter van niet. Liever praatten zij over vissen. Veiliger en niet zo veel kans op ruzie. Mijn oom droeg altijd een overhemd en stropdas. Mijn vader graag een trui. Het was goed zo.
Wat doen we dan ??
Ondertussen doen politici er alles aan mij te overtuigen van hun gelijk. En dat lukt niet zo best. Waar er jaren nooit geld was voor de zorg, voor ouderen, voor het milieu of het bestrijden van werkloosheid en armoede, komen er nu mannen in pakken met stropdas met bakken met geld uit hun hoge hoed en het is allemaal voor ons. We hoeven alleen maar even op hen te stemmen. We hoeven alleen maar even in hun beloftes te geloven. En dat terwijl er verbaal en non-verbaal heen en weer geruzied wordt. Het onderlinge vertrouwen is slecht, partijen worden buiten gesloten, nep-profielen gemaakt om elkaar zwart te maken, we willen wel, niet, wel, niet op teevee met het verhaal. Maar ik blijf er alleen meer door zweven.
Wel is duidelijk dat ik met de beste wil van de wereld geen PvdA meer kan stemmen (sorry pappa). Joop is er niet meer, Wim doet niet meer mee en Asscher vind ik gewoon eng. Heel eng. Samson vond ik ook niks, maar het gaat ook niet om de persoon. Het is het verhaal dat ze me glashard voorliegen. Ik trap er gewoon niet meer in.
Lekker normaal doen met de VVD is geen optie (sorry oompje), ik voel daar geen enkele connectie mee en ik weet ondertussen ook niet meer wat normaal is en wat niet. Geen CDA, Groen Links gaat voor mij nergens over en D66 was en blijft uitgesloten. Kleine splinterpartijtjes als de Piratenpartij dan maar? DENK (het niet), Artikel 1? Of toch maar Emile Roemer die met zijn SP soms ineens verstandige dingen zegt. Of Jan Roos (u weet wel, van het referendum en de Oekraïne), gewoon omdat die zo leuk bot kan zijn.
Vorige week deed ik de stemwijzer. Na 30 vage vragen waarin ik prangende zaken als bijvoorbeeld het onderwijs miste, kwam daar de Ondernemerspartij uit. Nog nooit van gehoord. Blijkt Hero Brinkman te zijn. Daar heb ik dus ook niks mee... Ik vind dieren heel leuk (behalve alle insecten) maar stemmen op de Partij voor de Dieren gaat me te ver. PVV dan maar en gezellig alle grenzen sluiten en iedereen die hier niet hoort er maar uit knikkeren... Mijn Indonesische moedertje zou me persoonlijk aan een satéstokje rijgen. Maar wat dan wel? Wie o wie wordt het?? Ik kan er geen zinnig woord over zeggen...
Kortom, het zijn barre tijden in mijn politieke hoofd... Ik maak graag een bewuste keuze. Wat wel zeker is, is dat ik GA stemmen. Ik ga op 15 maart met het rode potlood het stemvakje netjes binnen de lijntjes inkleuren. Ik krijg voor stemmen een 10. En dan zie ik wel.... En ik hoop van harte dat ik er geen spijt van krijg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten