Natuurlijk zag ik hem al vaker op tv. Bij leuke en minder leuke evenementen is hij er bij. Dat is zijn functie, dat hoort erbij.
Maar gisteravond voelde ik me verbonden. Pratend over zijn overleden broer Friso. Ik zag zijn gezicht vertrekken en wist op dat moment hoe het voelt. Je wilt en kan iets zeggen maar je gezicht verraad dat het niet gaat. Geforceerd proberen die tranen terug te dringen. Geforceerd je handen gebruiken, je lichaam bewegen, even wegkijken en lachen. En dan voelen dat je keel dicht knijpt. Dat je bijna, heel even, geen lucht meer hebt en dan er doorheen gaan. Dwars door de vraag, dwars door het antwoord, dwars door je tranen. Op naar de volgende vraag. Ik voelde het.
En wat had ik graag even zijn gezicht aangeraakt, even zeggen dat het goed is. Omdat delen en laten zien wat pijn doet je groter maakt. En zo zullen er gisteravond meer zijn geweest. Die het voelde, merkte en herkende. Verdriet dat nooit weg gaat, heus dragelijk wordt, maar er altijd is. Je gezicht verraadt het. Je hart in je keel. Je voelt het. En hij, zo makkelijk beoordeeld en veroordeeld, heeft het gedeeld. Wat een held. Oprecht een Koning.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten