Vorige week dinsdag kwam ik door een samenloop van omstandigheden met gillende sirenes en zelf behoorlijk mee gillend in het ziekenhuis. Een jaar of 12 geleden namelijk werd met aardig wat geweld mijn mooie zoon uit zijn veilige huisje getrokken, aan de voetjes die dáár lagen waar z'n hoofdje had moeten liggen. Een keizersnede met een incisie van heb ik u daar. Dichtnaaien, sponsje erover en kusje erop, maar geen perfecte afronding want na een val van de trap in de eerste weken na zijn geboorte scheurde mijn buikwand en ging ik vanaf dat moment door het leven met een heus hangbuikje. Vast ook een gezellig randje spek, maar vooral darm dat hangend door het buikvlies de buitenwereld opzocht. Geen fraai gezicht, maar ach, uiterlijkheden zijn leuk zo lang het gaat, echt boeien kon het me niet, immers, een mooie zoon weegt niet op tot wat striae, los huidje of ander minder ogend vertoon van de buitenkant. Als het van binnen maar goed zit. En daar ging het vorige week, bijna voorgoed, fout.
